Bewegen vind ik heerlijk en naar buiten gaan is iedere dag een cadeautje. Wanneer ik de voordeur achter me dicht trek, en mijn gezicht naar de hemel hef, ben ik blij, ook als het guur is en waterkoud.
Waar ik het meest bang voor ben wat betreft ouder worden is dat ik niet meer naar buiten kan; gekluisterd aan huis raak. Ik zie weleens mensen die zomaar voor de ramen staan, oude mensen, die de wereld misschien alleen nog via het venster aan zich voorbij zien gaan.
Natuurlijk heb ik veel schrijnende gevallen meegemaakt in mijn thuiszorgjaren: mensen die de godganse dag de televisie keihard hadden aanstaan, omdat er verder helemaal niks was om zich mee te verpozen. Ik zorgde dan voor een rolstoel en praatte ze erin want ze waren zo gewend om binnen te zijn, dat buiten eng was geworden, waarna ik een ommetje met ze ging maken. Toen al was ik er van overtuigd dat naar buiten gaan alleen maar goed kon zijn voor ze: zodat ze hun blik een ietsepietsie konden verleggen, even iets anders dan het kassie kijken. Maar het ging nooit van harte, ze ontwikkelden allemaal tegenzin, en hoe langer ze binnen zaten hoe erger dat werd.
De eerste columns die ik eerder schreef over ouder worden, zaten vol humor. De spot met mezelf drijven doe ik graag, maar tegenwoordig wordt dat steeds moeilijker, want ouder worden is helemaal niet leuk! Het lichaam takelt af, de geest begint te vergeten, en het allerergst: er zijn mensen van wie ik houd die op het punt van omvallen staan, of dit in afzienbare tijd zullen gaan doen. En nee, dat is niet leuk.
Al jong heb ik geleerd hoe het is om mensen te verliezen, de dood was iets dat er altijd bij hoorde, en dat er mensen zijn die pas gaan nadenken over de dood als hun ouders zijn gegaan, is iets wat ik pas veel later begreep. Ik heb altijd aan de donkere kant van het leven gestaan, gewoon omdat ik die kant interessanter vond dan die hele lichte. De jonge Madonna bijvoorbeeld vond ik vreselijk, Lou Reed beviel me veel beter.
Ik ben een pessimistische optimist. Ik weet wat het leven waard is: het kan zwaar zijn en niet te dragen: maar die momenten van lichtheid maken het de moeite waard. De lichtpuntjes, als je die kunt zien...
Ik kan behoorlijk over slechte koffie in cafés klagen, maar verder klaag ik bijna nergens meer over, de dag komt zoals die komt, ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven, en zoals mijn schoonvader altijd zei: ik loop met een grote boog om klagende mensen heen.
Nu heb ik bedacht dat ik de komende acht jaren zoveel mogelijk ga genieten. Dan ben ik zeventig en daarna wordt het minder. Dat is optimistisch toch? Ja vooruit, ook pessimistisch.
Wat me opgevallen is: oude mensen zijn veel rustiger en ik merk aan mezelf dat ik die rust zomaar mee krijg met het ouder worden. Mildheid, ja dat ook. Zijn er toch nog goede kanten aan het ouder worden te vinden!