‘Beste reizigers, door een aanrijding zal deze trein niet verder rijden dan Amsterdam Bijlmer Arena.’
Wij drieën keken elkaar eens aan: de wimpers van mijn medereizigers knipperden een fractie sneller en daaraan zag ik dat we hetzelfde dachten; dat we waarschijnlijk hetzelfde dachten als alle ándere mensen in de trein: een springer?
Voordat we ons gingen visualiseren hoe het er uit zou moeten zien op het spoor, voordat we ons realiseerden of de machinist hier een trauma aan over zou houden en misschien zijn werk voorgoed zou neerleggen, benoemden we de ernst van de zaak en berusten we onmiddellijk in de vertraging die onze reis zou oplopen.
Naast ons hoorden we mensen smoezen over hoe vervelend dit was en die zich afvroegen of ze nog wel op tijd zouden komen voor het eindexamenfeestje. Het deed me denken aan een voorval een aantal jaren geleden, nog voor Corona. Ik was te midden in een bijeenkomst van de groep nabestaanden die een dierbare aan suïcide hadden verloren.
Zij had haar man lang geleden aan zelfmoord verloren en ze bezocht onze groep met haar nieuwe vriend, een goede lobbes die haar al die tijd had ondersteund. Ze praatte mee, sprak over haar verdriet en was niet anders dan wij allemaal. Tot ze op een dag vertelde dat ze die week in de trein had gezeten, dat er een springer was geweest en hoe vervelend ze het oponthoud had ervaren.
We waren allemaal sprakeloos: wat deed deze vrouw hier, bij ons?
Plots stond er een vrouw op, een dame die haar zoon nog maar een half jaar gelden was kwijt geraakt: hij was twee minuten nadat zij telefonisch contact hadden gehad voor een trein gesprongen.
Huilend en snikkend verliet zij de ruimte naar het toilet, waar ze haar tranen van verdriet de vrije loop liet. Een van onze begeleiders volgde haar op de voet.
Wij keken met z’n allen naar de vrouw die dit had veroorzaakt en die eindelijk door kreeg wat ze had aangericht. De andere begeleider benadrukte rustig dat de sfeer in de groep veilig moest zijn voor iedereen.
Zij begon zich uit te putten in excuses, en dat ze het niet zo had bedoeld, maar er was niemand meer die haar nog geloofde. Ze ging weg en ze kwam nooit meer terug.
Wij verlieten de trein en het duurde nog een uur of twee voordat ik bij mijn huis arriveerde.
Honderden reizigers waren de dupe van de gevolgen die de springer had teweeggebracht, maar als je ieder mens afzonderlijk had gevraagd of ze een leven hadden kunnen redden door uren en uren vertraging op te lopen, denk ik dat er niemand zou zijn geweest die daar negatief op zou hebben geantwoord.
Sterkte nabestaanden.